domingo, 6 de junio de 2010

Un montón de libros

Hacía tiempo que no me movía por estos lares. Y no os penseis que os estaba abandonando, no. Simplemente estaba aclarando un poco mi tiempo de ocio, que aunque escaso, existe.

Pero vamos a lo que vamos. Os vengo a proponer sin más historia una buena, la página donde la Voz de Galicia viene a recopilar la opinión de muchos, cientos para ser más exacto, lectores que recomiendan un libro.


Sí ese libro que os ha hecho tilín. Ese del que no os podeis desprender, ese que os ha marcado profundamente. Tempus fugit dijo el sabio, que razón tenía, sí el tempus fugit pero los poetas permanecen y los buenos libros también.

El otro día Antonio Gala se despedía con su quizás y muy problabemente su último libro. Estaba cansado de esta vida perra que nos deja aún de todas formas pequeñas muescas de placer (es el tiempo que recordamos en que éramos felices). Y decía Don Antonio, yo me iré pero mis lectores me podrán seguir leyendo, así que esto no es una despedida.

Pues esa recopilación, quizás amarga por los sinsabores que otros papeles nos dejan después de la lectura soñada, anhelada, saboreada, gozada finalmente y recordada por el resto de nuestros días. Esa cuadratura del círculo que nos parecía imposible, ese rinoceronte alado que pensamos quizá nunca aparecería o esa Angelina Joly tumbada en nuestra piltra a disposición que quizás se antoja demasiado pretencioso. Todo ello condensado nos hace palpitar el corazón y todo ello y de todos ellos (lectores de la Voz) es lo que podemos encontrar.

Es una recomendación, interesante y edificante. No sé si será por la música psicodélica de los Pink Floyd o por la letra aterciopeladamente cósmica de Umberto Eco al describir el "Punto Quieto", no lo sé, pero a que ha merecido la pena.

lunes, 17 de mayo de 2010

O Elías e a Olería de Gundivós

“Ao pasar por Gundivós
o primeiro que se ve
son as olas a secar
e os fornos a cocer”

Existe unha aldea en Galicia distinta a todas as demais e o mesmo tempo igual. Polas terras de Lugo, no término de Sober atópase, despois de percorrer camiños estreitos e carreteras retortas, un lugar chamado Gundivós.

 


Nese lugar existe unha pequena agrupación de casiñas de baixo máis planta arremuiñandose torno a Eirexa parroquial. Non moi lonxe atópase a Reitoral, antiaga casa do señor cura, e agora un dos máis antigos sitios alfareiros de España e cecais tamén de Europa.

Alí está o Elías. Un rapaz espelido que con unha particular gracia contanos de balde unha fermosa historia que fala de homes antigos, de tempos pausados, de lareiras, de chourizos, de cortellos e cubas de viño.

É a Reitoral de Gundivós un dos máis antigos centros alfareiros de España, e conforma sen dúvidas un mundo aparte na alfarería tradicional Galega. Tan importante como a de Niñodaguia, Oleiros e Buño. Tan peculiar que as súas pezas adquiren un tono negro de noite pechada dado pola carqueixa ardendo baixo da peza.

Neste Arte fanse multitude de pezas: Xerros para o viño, Abuelos para echer os Xerros, Leiteiras para sacaren o leite das mamas das mamás (sempre eso sí, colaborando cun chupon para provocar o efecto ventosa), Meleiros que posuen unha especial forma añadido de un pequeno balcón para a auga e evitar que subiran as formigas, Braseiros, Cuncas, Potes de queimada, Chocolateiras e Recolle-pingueiras para as cubas do viño. Ánforas para a auga, amén de distintas olas e recipientes variados.

A Arte é unha interpretación persoal da realidade, e sen dúbidas pódovos asegurar que isto, de facto, é Arte. O Xerro do viño, é a “Peza”. Sí, a peza por antonomasia neste particular universo que conforma a Alfarería de Gundivós. O Xerro e o principio, e é o fin. O Xerro é o concepto, e o cocepto nace e fina nel. O Xerro é negro, e negra é a súa boca.  O Xerro comunícanos coa natureza e da natureza provén inteiro.

O proceso comeza na colleita da terra, da arxila, nas Veigas fundas de Gundivós, da terra de Sober en Lugo. Maxino eu que aise tratar dunha parcela comunal, ou polo menos antigamente debería ser o seu, pois trátase de buracos feitos no chao, onde dende alén dos tempos vense collendo a materia prima.

É por tanto que a vida as veces imita ao arte, non si? De feito, por esto mesmo, trátase dunha actividade intranslacional no espazo ainda que si no tempo. Explicome, de modo que sen a arxila de Gundivós e imposible facer as pezas, polo tanto é intransferible esta arte.

Unha cousa moito importante é o proceso de amasado. O mestre oleiro en Gundivós apóiase no Torno Baixo, e isto xa é so de por sí unha característica diferenciadora co a que Galica respeta.

Trátase pois da técnica dos Churros. O mestre, impulsa o Torno Baixo coa mao, e non se axuda de ningunha maneira de artiluxio mecánico. Pois iso é o da técnica dos Churros. É imposible que coa velocidade que apenas colle o torno pódase modelar un mazacote de arxila. Ten que ir paseniño, mimando a peza, colocando sucesivas capas até formar un cilindro que nos ollos do oleiro semella o seu útero materno. É así, non hai volta atrás, o artesán da arxila o sinte porque naceu da terra e na terra e nas veigas está a materia, e na materia está a sua vida.


Unha vez conformada a peza, e logo de cocer no forno, sométese á mesma a un proceso de queimado. O mestre introduce un pao ou unha vara pola boca do Xerro e alzando o mesmo pon a peza ao calor do lume feito polas carqueixas ardendo. É entón cando a cor negra fai acto de presenza, e rápidamente inunda toda a peza. É o rasgo caraterístico da olería de Gundivós, a prova irrefutable que finalmente outorga a orixe. Logo unha fina poeira de resina de piñeiro cae coma se fose neve no ainda candente Xerro formándose así unha fina película natural, protectora e de apariencia vitrea que evita posibles perdas o succións do viño.

Recoméndovos encarecidamente que se tedes unha oportunidade de pasardevos por estas terras de Gundivós non o dubidedes. Paga a pena e moito, polo ben que O Elías explica todo o proceso, a historia e as pequenas anécdotas deste fermoso recuncho de Galicia.

sábado, 8 de mayo de 2010

El Crack

Cuando llegué hasta esta fantástica película, no sabía muy bien lo que me iba a encontrar. Pero sin duda puedo decir que contiene una de las primeras escenas más apasionantes del cine negro/policiaco español. Es una primera escena donde se nos presenta a Germán Areta, “el Crack”, un expolicía que se dedica a la investigación privada, y con un final de escena desde luego que impresionante.

A partir de ahí todo fluye entre nostálgicas imágenes de la Gran Vía Madrileña, partidas de mus, recuerdos de Nueva York y una fantástica banda sonora que nos acompaña durante todo el film.

Si se puede decir que la primera escena es impactante y que atrapa al personal, del final de la película que decir, una obra maestra de Garci con un Alfredo Landa en uno de los mejores papeles de su vida.




Es de esas películas que te llevan a querer saber de las historias que cuentan sus personajes. Así yo tuve noticias de Kipling, Rocky Marciano, la Penn Station y por qué coño hay que darse unas palmaditas en la cara después del afeitado.

No se la pierdan, altamente recomendable.

martes, 4 de mayo de 2010

FUTBOL CHAPAS NO MAIO XOVE! 14 DE MAIO

Rapaces e bechos, xa sabedes, nova cita co Futbol Chapas en Ourense, Venres 14 de Maio, a partir das 16:30 horas na Casa da Xuventude de Ourense. Non o dubidedes e a participar que é gratis e moi divertido. Ademais como xa reseñei antigamente aquí, estes rapaces son uns tíos cojonudos e setirédevos rápidamente como un máis.

Así que... que non volo teña que repetir!

sábado, 24 de abril de 2010

Solo Integral

Dentro de todos los tipos de escalada existentes sin duda el Solo Integral es la más radical e impactante. Escalada en pared vertical y sin ningún tipo de cuerdas, sólo el hombre y la montaña. El riesgo está latente en cada segundo de esta clase de escaladas, un solo fallo y lo que se pierde no son un par de metros, que como en la escalada clásica luego has de recuperar, esto es mucho más serio…

Si la escalada en solo integral fuese una religión diríamos que su ayatolá actual es el Norteamericano Alex Honnold.

Es alucinante, un flipe, un tremendo shock (cualquier expresión que diga se va a quedar corta) ver a este chaval delgaducho, con pinta de granjero de Kentuky, subir el Half Dome del Yosemite National Park de California, un auténtico mounstruo de casi 600 m de pared vertical que se completan por una ruta conocida en el tiempo de entre 2 y 3 horas, armado solamente con sus zapatillas negras de escalada, su pantalón corto, su camisa de cuadros verde, sus manos y un pequeño botecito de polvo de magnesio que lleva atado a la cintura… No lleva casco… para qué?

La escalada la inicia en la planicie donde ha pasado la noche el día anterior en su espartana tienda de campaña, en el Yosemite. Parece un cabrero por el monte subiendo tan pancho, deslizándose poco a poco entre las inmesas piedras que a su paso aparecen caídas ya hace muchos años, de toneladas y toneladas, cuando el Half Dome estaba cogiendo esa típica forma de cacho de pan rebanado. Cual lagartija se escurre este muchacho por el medio. Al verlo uno piensa que esta es su forma de vida, y lo es de facto. Mientras se coloca su cuerpo, su mente ya se ha adptado a la montaña hace mucho. Días, quizas meses, visualizando la ruta. Sus manos se adelantan, los pies se clavan en la roca y la ascensión comienza…

No han pasado ni cinco minutos y Alex ya se ecuentra a unos 20 metros del suelo, pendurado del Half Dome del Yosemite National Park in California (USA). La ruta que practica y que se ha impuesto como superación personal ya es conocida y la ha realizado tiempo antes con cuerda a fin de memorizarla.

La ascensión prosigue, un pequeño guijarro mal adherido a la fría dura roca, y todo se puede acabar. Al cabo de un par de horas de ascensión, el momento crítico llega, a unos 350 m del suelo, sobre un risco de apenas unos 15 o 20 cm de espesor que sobresale de la roca, Alex se detiene, su mente está agotada y paralizada, sus pies, pegados los talones a la roca apenas sobresalen en la puntera unos 5 cm, su cuerpo totalmente vertical permanece en la más silenciosa quietud, una voz amiga le dice: Si no te ves con fuerzas déjalo… 

...Alex no responde,es el cámara que ha hecho con él toda la ascensión, este sí con cuerdas de seguridad. El tiempo languidece y el valle ya queda muy abajo, el Yosemite sigue su curso ajeno a que un chaval de camisa verde y tez morena está en esos momentos desafiando a su propio destino y al destino del Half Dome, el viento sopla fuerte pero hoy no para los ganadores!

Ja! Su cuerpo se activa, me han parecido años, pero después de varios minutos, esta osadía humana, mezcla de dios griego y de tarado,sigue su plan como estaba fijado, la ascensión cobra vida de nuevo. Bravo valiente! and let´s go to the top!
Lo ha conseguido. Los últimos metros de este mazacote de 600 de pared vertical son un paseo para nuestro héroe, ya mucho más planos, la cumbre se allana, los riscos se desperfilan, saltando de roca en roca… parecen sonar de fondo tímidos acordes country o el Ain’t no grave de Johnny Cash, recortando la silueta de Alex el sol del atardecer, y peinando su pelo negro, volando su camisa de granjero, llega a la punta más alta del susodicho, se sienta tranquilo pausado y armónico… y no me cabe la menor duda de que en ese momento para él ese trozo de roca que corona el Half Dome, que domina todo el valle del Yosemite… no me cabe la menor duda… de que es su Umbiculus Mundi! Y también el de todos nosotros por unos instantes.

jueves, 22 de abril de 2010

Que grande es Harvey Pekar!

Harvey Pekar es el antihéroe americano pero héroe a su manera, paradigma de la vida triste, aburrida y deprimente , sí todo lo deprimente que lo puede ser la de un archivista de hospital de Cleveland (Ohio), y eso ya es bastante decir. Harvey Pekar es un famoso personaje de cómic. A Harvey Pekar no le pasa nada interesante. Y lo mejor de todo, Harvey Pekar existe de verdad.

Sí, es todo igual a como lo describen en las contraportadas de sus cómics, todo resulta de lo más monótono. Como dice Bob Crumb, es verdad, en sus historias no sucede nada extraordinario, ni siquiera un pequeño atisbo de que de un momento a otro vayamos a asistir a una escena realmente memorable, ni ningún tipo que se meta en líos y luche contra el mal y esos rollos.

No, a los seguidores de Harvey, no nos van esos rollos! La verdadera grandeza de sus historias reside en esta atípica monotonía y a la magistral destreza de Harvey en narrar las más curiosas y extrañamente divertidas monotonías y sosadas que se halla visto jamás.


Y es que ya de por si estas premisas hacen que la historia de Harvey sea en todos ámbitos magnífica e interesante. Peor lo mejor de todo es que Harvey es así, de verdad, de carne y hueso, y eso es lo mejor! Si chavales, hay que ver sus intervenciones en el Late Show de Letterman y sus cameos en la película American Splendor... Ah que no os he hablado de American Splendor, bien...


American Splendor es su obra básica, y aparte de la maravilla hecha por Crumb existen numerosos títulos editados por los ya lejanos 70, por diversos autores.

Casi de casualidad fue el descubrimiento de este personaje para mí, ya que fue a raiz de la reciente película titulada American Splendor que yo supe de él. Os la recomiendo, es genial esta cinta, interpretada por el fenómeno de Paul Giamatti, aparte de recomendar también Entre Copas (otra fantástica película).

Sería increible que me hicieseis caso y vieseis estas fantásticas cintas, pero por intentarlo que no quede.

Por cierto si las habeis visto podeis comentar vuestras impresiones, así haremos un coloquio tipo Garci, jejeje

Saludos Pirandárgallos, :)

viernes, 9 de abril de 2010

La colección de dispensadores PEZ de Mauro Entrialgo

Ya lo he puesto tanto en Facebook como en Tuenti y ahora lo pongo aqui, la fantástica reflexión sobre el coleccionismo y la colección de dispensadores PEZ de Mauro Entrialgo (Gran Dibujante)

martes, 6 de abril de 2010

8 Bit Café (by Kirai)

Tengo que decir que la cultura Japonesa es fascinante, en muchos aspectos es tan antagónica a la nuestra que quizás es por eso que nos llama tanto a atención.

Un estupendo Blog que sigo asiduamente y que ha sido premiado vairas veces es el de Hector García, titulado Un geek en Japón, que semana a semana, y desde hace ya bastantes años nos muestra como es la vida de este Español en el País del Sol Naciente.

Pues el otro día me ha llamado especialmente la atención este reportaje que realizó sobre una cafetería muy curiosa en Japón, donde se rememoran todos los éxitos de aquellas consolas de 8 y 16 bits, además se puede jugar mientras compartes un café con los colegas nipones.

No pude por más que sonreirme y acordarme de mi SNES, que un día de estos prometo rescatar del trastero.

Os aconsejo que lo leais y que sigais este estupendo blog.

National Scenic Byways

Estados Unidos es un país inmenso. Inmenso en todo su significado. Muchas veces denostado, otras tantas idolatrado, la verdad es que a nadie deja indiferente. Aquellos que lo conocen hablan de él de una manera, los que han ido y pisado suelo Yanki hablan de otra, los que no han tenido la ocasión de preocuparse de su cultura dicen lo que se imaginan. Todos y cada uno de nosotros tenemos una visión de ese Continente, ese grandioso continente hecho a si mismo a base de tribus esquilmadas, de razas sometidas, de puritanismo, de fanatismo y de genialidad, de capitalismo, de identidad nacional, de aglutinamiento y de lucha de clases.

En esa amalgama de colores, olores e ideologías, es donde nos encontramos con bastante frecuencia auténticas maravillas conceptuales.

Las American’s Byways o National Scenic Byways son vías y rutas automovilísticas que además de recorrer todos los USA discurren por parajes naturales que destacan por su exuberante naturaleza y su belleza paisajística.

Donde aquí en Europa poseemos rutas especialmente indicadas para realizar a pie, en bicicleta o a caballo, que son indicadas como actividad saludable y de contacto con la naturaleza, relajante y que fomenta la paz interior, en Estados Unidos también, sí, pero ellos a lo grande (como casi todo en USA) el recorrido es en otro medio de transporte muy conocido, el coche. Y puedo asegurar, sin temor a equivocarme, que también son una fuente inagotable de placer.


No puedo por más que lo pienso, imaginar la indescriptible sensación de atravesar el Gran Cañon del Colorado en un Cadillac con ese horizonte que dibuja una fina línea recta negra surcada de trazos amarillos que he de seguir hasta la puesta de sol, o circular en las calurosas noches de Nevada por La Strip (Las Vegas), o dirigirme hacia el último Cayo de Florida a través del Seven Mile Bridge (Puente de las Siete Millas) en la US 1.


El sueño de muchos moteros ha sido durante muchos años atravesar Estados Unidos de Este a Oeste, a lomos de una Harley Davidson, acariciando la panza de la mítica 66 Route, desde Chicago a Los Ángeles o lo que es lo mismo, desde el frío (y a veces helado) Lago Michigan (Illinois) hasta las doradas playas de Santa Mónica (California).

Son sin duda obras lineales que merece la pena contemplar, utilizar y disfrutar conduciendo. Poco a poco iré ampliando la información sobre algunas de ellas, las cuales considero auténticas simbiosis entre el hombre y su ingeniería y la naturaleza, siempre indomable, de América del Norte.

Si queréis más información o si algún día viajáis a USA:

www.byways.org

domingo, 4 de abril de 2010

CHAPAS FÚTBOL- FÚTBOL CHAPAS y también un poco de Subbuteo

El fútbol chapas es una interesante afición (hobby) que he tenido el placer de conocer hace pocos días en mi ciudad, Ourense. Así como el futbol chapas también tuve la oportunidad de conocer y probar el Subbuteo, también conocido como futbol mesa. Y he de decir que gracias a la amabilidad de Millán y Santiago a resultado ser una experiencia magnífica. Ha sido una actividad muy bien organizada y creo que ellos también han quedado satisfechos con el resultado. Ojalá se repitan muchas más como esta.

De siempre hemos tenido presente que el fútbol jugado con chapas así como la modalidad de la Vuelta Ciclista con chapas, eran actividades que habían desarrollado nuestros padres en su juventud. En aquella juventud sin videojuegos y sin televisores a la salida del colegio. La imaginación mandaba y desde luego que los juegos de calle más extraños y diversos surgieron en esa época.

“Las mejores eran las de Cinzano”. Eso me decía aún no hace mucho mi padre cuando viendo un capítulo de Cuéntame como pasó, el protagonista Antonio Alcántara, competía en un torneo de futbol chapas. Porque las chapas de Cinzano eran y son muy buenas. Sobre todo es importante tener esa técnica y ese virtuosismo para intentar abrir cualquier bebida sin dañar la chapa y que de esta forma quede planita y se deslice de forma adecuada por el verde tapete de fieltro que es nuestro campo de batalla.

También los hay, y no son los menos, que abogan por las chapas que coronan las boquillas de las cervezas con sistema rosca abre fácil. Sin duda es una posibilidad más que aceptable al evitar en todo momento el áspero contacto de nuestra materia prima con el abridor siempre irreverente hacia el más noble arte del “deschape”.

Las piezas y fichas del juego:

    Los mejores juegos que he visto, como los que poseían nuestros anfitriones el otro     día en la Casa da Xuventude, constan de un campo de juego confeccionado en     madera o aglomerado, compuesto de una tabla lisa perfectamente plana de unos 2     o 3 cm de canto y rebordada por una especie de rodapiés o borde del mismo     material que evita que tanto el balón como las chapas se caigan y tengamos que     estar cada dos por tres agachados recogiendo nuestro material. En este campo de     juego se dispone de un tapete verde de fieltro que presenta las marcas típicas de     un campo de fútbol, y lo coronan dos porterías en miniatura que incluyen, como sus     réplicas a tamaño natural, una red.

    El juego se lleva a cabo poniendo en liza 20 chapas y 2 tapones de refresco que     hacen, estos últimos, la función de portero. Las chapas se vuelcan y se juega con     su parte anterior tocando el tapete. Digamos que cada aficionado las confecciona a     su gusto, en lo que la parte posterior se refiere, pero hay que decir que existe una     reglamentación que a nivel torneo nos obliga a disponer los colores de nuestro     equipo y números de jugadores de una forma determinada.

    El balón es apenas de grande como una canica pero mucho más ligero, y está     perfectamente acondicionado para rodar sin ningún tipo de problema por el tapete.     Las reglas... bueno eso es ya otra historia.



Una buena forma de empezar a pasarlo bien con esta afición que, ni más ni menos, consiste en representar un partido de fútbol en miniatura, es acercarse hasta alguna jornada de demostración de FutbolChapas y Subbuteo que se organice cerca de vuestra ciudad. O bien comenzar de manera autodidacta con un set de iniciación de Subbuteo (que los hay y muy baratos), o fabricándose uno mismo su propio equipo galáctico de chapas.

Como veis, una afición sana, barata y que como todos los juegos de mesa os reportará horas y horas de diversión.

Existe numerosa información en Internet pero aquí os dejo los link más importantes y más útiles para que podáis matar ese gusanillo que a buen seguro ya os habrá picado.


Ahí os dejo unos enlaces muy interesantes: Que la afición y el frikismo os acompañe!!!

http://chapasourense.blogspot.com/

Rosalie Blum? Blum?.... mmmm....Vamos a ver... Sita Blum? Rosalie?

No, no me he vuelto loco de repente.

Quién es Rosalie Blum? De qué la conozco?
Ni más ni menos esto es lo que se pregunta el protagonista de la trilogía del mismo nombre que la historietista francesa Camille Jourdy desgrana perfectamente en algo más de 350 páginas a lo largo de esta novela gráfica a la francesa con toques naif y unos colores caleidoscópicos.

Nuestro hombre es Vincent, un peluquero de provincias, amargado por la vida y con una madre controladora, que desea irse a París a vivir con una novia que se ha portado mal con él. Parecería que lo dicho hasta aquí no tiene nada de particular, pero lo interesante de esta trama comienza cuando un buen día Vincent se topa casi por azar con la misteriosa señora Blum y movido por una fuerza interior se encuentra a si mismo persiguéndola por toda la ciudad.

Un rosario de personajes de lo más variopinto desfilarán a lo largo de una trama que lejos de caer en algún momento mantiene la tensión hasta el final incrementando el ritmo y el tempo, haciendólo una lectura tan agradable que el último tomo (el desenlace) no podrás parar de leerlo, desde la primera a la última página.

Por que persigue Vincent incansablemente a Rosalie Blum? Que ocurrirá cuando Rosalie lo sepa? Eso es lo que descubrireis, eso y muchas otras cosas más, al leer esta interesante propuesta, que nos sumerge en una concepción de la novela gráfica como lectura adulta con guiños naif y con moraleja subyacente. Una divertida historia con unos colores fantásticos y una composición de página en algunos fragmentos auténticamente espectacular. Reseñar por encima de todo la minuciosidad de los detalles, fundamentales para el transcurso de la historia, que aparecen en una viñeta tras otra.

Espero que la disfrutéis como yo lo he hecho.

Más información en: www.lacupula.com